That time of year thou mayst in me behold
When yellow leaves, or none, or few, do hang
Upon those boughs which shake against the cold
Bare ruin"d choirs, where late the sweet birds sang
In me thou seest the twilight of such day
As after sunset fadeth in the west
Which by and by black night doth take away
Death"s second self, that seals up all in rest
In me thou see"st the glowing of such fire
That on the ashes of his youth doth lie
As the death-bed whereon it must expire
Consumed with that which it was nourish"d by
This thou perceivest, which makes thy love more strong
To love that well which thou must leave ere long

تو آن فصل را در چهره من می بینی

که پاییز برگها را به یغما برده

و جز چند برگ زرد

که در برابر سرما به خود می لرزند نمانده

بر شاخه هایی که پرندگان

چون گروه آواز خوان بر آن تا دیر گاه نغمه سر می دادند

 تو غروب آن روز را در چهره ام می بینی

که خورشید سر بر بالین شب گذاشته

و جامه سیاه به تن کرده

تو در من فروغ آن آتش را می بینی

که به خاکستر جوانی نشسته

چون تخت مرگ که به ناچار باید بر آن آرامش گیرد

مرگ در بستری، که از آن حیات گرفته بود

تو اینها را می بینی و التهاب اشتیاقت

به آن کسی که می دانی به زودی ترکت خواهد کرد

بیشتر خواهد شد